Johannes Kepler urodził się w 1571 roku w Weil der Stadt pod Wirtembergią. Pochodził ze średniozamożnej rodziny. Jego ojciec był handlarzem i prowadził szynk miejski, a potem zaciągnął się do wojska i porzucił rodzinę. Matka zaś była córką karczmarza, zajmowała się zielarstwem i medycyną naturalną. W 1576 roku Kepler przeniósł się wraz z rodziną do Leonbergu. Ukończył seminarium, a w 1589 roku zaczął studiować teologię na Uniwersytecie w Tybindze. Po studiach otrzymał posadę nauczyciela matematyki i astronomii w Grazu. W 1597 roku ożenił się z zamożną wdową Barbarą Müller. Miał z nią kilkoro dzieci, z których dwójka zmarła. W 1600 roku, kiedy odmówił przejścia na katolicyzm, został wraz z rodziną wyrzucony z Grazu. Wkrótce udał się do Pragi, gdzie pracował w obserwatorium astronomicznym Tychona Brahe. Po śmierci Brahe Kepler objął po nim posadę cesarskiego matematyka. Jego obowiązki polegały na sporządzaniu dla cesarza Rudolfa astrologicznych prognoz, w tym dotyczących kwestii politycznych. To prestiżowe stanowisko umożliwiło mu dokonanie wielu odkryć astronomicznych. W 1611 roku cesarz Rudolf abdykował na rzecz swojego brata Macieja Habsburga, co pogorszyło warunki pracy Keplera. Wkrótce żona i syn Keplera zmarli.
W 1612 roku Kepler przeniósł się do Linzu, gdzie pracował jako nauczyciel, a rok później ożenił się z Susanną Reuttinger, z którą miał siedmioro dzieci. W 1615 roku matka Keplera, Katarzyna, została oskarżona o czary. Jednak dzięki staraniom uczonego kilkuletni proces zakończył się jej uniewinnieniem. W 1628 roku uczony został doradcą astrologicznym naczelnego wodza cesarza Ferdynanda, Albrechta von Wallensteina. Zmarł w Ratyzbonie w 1630 roku. Johannes Kepler to jeden z najwybitniejszych astrofizyków w historii nauki. Jego odkrycia przyczyniły się do zrewolucjonizowania wiedzy o kosmosie. Kepler w swoich badaniach opierał się na teorii Mikołaja Kopernika. Jego spojrzenie na wszechświat było mocno nasycone teologią, co widać szczególnie w pierwszym słynnym dziele „Mysterium Cosmographicum”. Był to wzorowany na Koperniku heliocentryczny opis kosmosu, w którym poszczególnym ciałom niebieskim uczony przypisywał cechy nadprzyrodzone (np. Słońce przedstawiał jako Boga). Mimo to dzieło stanowiło jednak wybitne osiągnięcie naukowe.
Równie ważną pracę Keplera była „Astronomiae Pars Optica” (1604), w której zajmował się prawem załamania światła i rozważał zagadnienia optyczne. Sam skonstruował specjalny teleskop (tzw. teleskop Keplerowski), będący udoskonaloną wersją teleskopu Galileusza. Najważniejsze twierdzenia opublikował jednak uczony w dziele „Astronomia nova” (1605). Sformułował w nim dwa prawa (prawa Keplera) opisujące ruch planet Układu Słonecznego. Dowiódł, że planety poruszają się po orbitach o eliptycznym kształcie i podał wzór na obliczanie prędkości planet. Ponadto stworzył katalog gwiazd i efemeryd. Wszystkie swoje odkrycia podsumował i wyłożył w postaci spójnej teorii w podręczniku do astronomii „Epitome astronomia Copernicanae” (1617 – 1621). Dzieło to znalazło się w indeksie ksiąg zakazanych przez Kościół. Warto również pamiętać, że Kepler wydawał również bardzo popularne kalendarze astrologiczne.