Immanuel Kant to niemiecki filozof epoki oświecenia, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli tej epoki. Profesor logiki i filozofii na królewieckim Uniwersytecie Albrechta. Immanuel urodził się 22 kwietnia 1724 r. w Królewcu w rodzinie rzemieślniczej. Otrzymał w domu staranne wykształcenie w duchu luterańskim. Młody Kant uczęszczał także do Collegium Fridericanum. Mając 16 lat rozpoczął studia na Uniwersytecie w Królewcu. Ze względu na śmierć ojca i trudną sytuację finansową w 1746 r. przerwał naukę. Przez 9 kolejnych lat (1746-55) pracował jako prywatny nauczyciel w okolicznych miejscowościach. Kant powrócił na uczelnię w 1755 r., gdzie najpierw uzyskał promocję (odpowiednik dzisiejszego doktoratu), a później został prywatnym docentem. Niedługo potem obronił habilitację, a w 1770 r. uzyskał tytuł profesorski. Wykładał wiele przedmiotów – poza filozofią prowadził wykłady z matematyki, logiki i fizyki. W swojej karierze zawodowej piastował także stanowisko rektora królewieckiej uczelni. Podejście i poglądy Kanta nazwane są filozofią krytyczną bądź nurtem transcendentalnym. Kant w swoich przemyśleniach starał się połączyć dwa nurty empiryzm i racjonalizm, które do tej pory były traktowane jako wykluczające się podejścia. Filozof przyjmował istnienie Boga, ale nie odnosił do niego istnienia i zasadności moralności. Postępowanie zgodne z zasadami traktował jako potrzebę i obowiązek, który powinien wychodzić z wewnętrznego przekonania każdego człowieka.
Mimo iż mawiał, że lubi towarzystwo pięknych i wykształconych kobiet, do końca życia pozostał kawalerem. Pracował na królewieckiej uczelni niemal do śmierci, odchodząc na emeryturę w 1801 r. Zmarł w Królewcu 12 lutego 1804 r.